Spelers van een rivaal terughalen? Liever niet jongens!

Anderlecht haalt Matz Sels en Sven Kums terug naar België. Iconen van dé kampioenploeg van AA Gent in 2015. Na een mislukt avontuur in Newcastle en een bedenkelijke break-even in Udine keren ‘weer’ twee spelers terug naar de heimat, ofte 60 km verder eigenlijk. Of dat met hangende pootjes is of niet laat ik in het midden. In Gentbrugge, Ledeberg en Sint-Amandsberg kleuren de vuilzakken alvast weer een beetje blauwer of fluogeler.

Het terughalen van voetballers bestaat wel al langer. Maar dan uit emotionele overwegingen én op gezegende leeftijd. En vooral, naar daar waar het allemaal begon. De bewuste speler, die furore maakte in het buitenland, keerde gaarne terug naar zijn oude liefde. Om de cirkel rond te maken en de carrière in schoonheid af te sluiten. We denken hierbij spontaan aan Enzo Scifo (dat laatste half jaar bij Charleroi tellen we niet mee), Pär Zetterberg en Timmy Simons, hoewel die laatste al gerust mocht stoppen na zijn penaltydoelpunt in de kampioenenmatch tegen Anderlecht.

Goed ja, terugkeren naar België op het punt van je carrière waar je als speler bijlange nog niet denkt aan stoppen? Kan gebeuren, maar dan nog bij een rivaliserende ploeg dan ‘die van je hart’? Ik zal het niet snel begrijpen. Club Brugge haalde het Brussels-Gentse ketje Vadis op in Hamburg en liet hem vijf seizoenen zwemmen als een duiveltje in een wijwatervat. Vossen zorgde voor een bosbrand aan voetbaltruitjes op de Limburgse heiden. Anderlecht haalde Standardman Defour terug om prijzen te pakken. Tja. Als het toen niet lukte, zal het met Kums en Sels wel lukken denkt Herman. Who’s next? Dennis Praet die met een blessure mee staat te supporteren bij de Hell-Side van Standard? Jordan Lukaku die het logo van AA Gent kust na zijn eerste assist op speeldag 23? Thomas Meunier die zijn carrière afsluit bij de ploeg waar hij als jonge paarswitte snotter al voor supporterde? Please no.

Romantisch als ik ben vind ik dat voetballers zélf moeten beseffen dat ze nooit bij twee sportieve ‘rivalen’ mogen spelen. Want dat zijn AA Gent en Anderlecht ondertussen wel zeker? Kan de ethische KBVB of één of andere illustere commissie zich daar eens mee bezighouden in plaats van een 74-jarige de scepter te geven? Zo'n comeback doet alleen maar iconen vervagen en supportersharten bloeden. Ach, het zal utopie blijven. Clubliefde is een zeldzaam gegeven geworden. Enkel de gehaaide makelaar wrijft in zijn handen. En de speler zelf lacht groen mee op de foto in een truitje dat hij een jaar voordien nog gebruikte als deurmat. Zouden Kums en Sels het dit jaar wagen om een botram mee uufflakke te gaan eten op de Vlasmarkt tijdens de Gentse Feesten? Liever zij dan ik. Dan toch beter een transfer naar de oude liefde waar ze jouw hangende pootjes toch op handen dragen, jongen. Goed idee? Moch gi... bajaat!