BLOG: Wat nu met de videoref?

Decennialang wordt de eerlijkheid van voetbalscheidsrechters al in twijfel getrokken. De afgelopen jaren werden al extra refs toegevoegd in de belangrijkste wedstrijden, maar zelfs dat bleek niet genoeg om de mannen in het zwart uit het oog van de storm te houden. Laten we er dan nog maar een videoref aan toevoegen, dacht de voetbalwereld toen. Iedereen leek gewonnen voor het idee, want met harde bewijzen zou het toch onmogelijk worden foute beslissingen te nemen! Toch? Helemaal niet dus...

Het toneelstuk in Kortrijk

Deze week zal de discussie nogmaals oplaaien. In Kortrijk, bijvoorbeeld, verdiende Azouni overduidelijk een rode kaart na een aanslag op de enkels van Pozuelo. Vreemd genoeg werd de aanwezige videoref niet geraadpleegd en bleeft het dus 90 minuten lang een strijd van 11 tegen 11. Hierdoor bleef Kortrijk een stevig blok neerzetten tot in de 79ste minuut de videoref plots wel wakker werd.

Ongelofelijk eigenlijk, dat voor deze beslissing een extra scheidsrechter nodig was. Een bal tegen de hand van een uitgestrekte arm, binnen het strafschopgebied, op een moment dat Genk uit deze situatie voordeel had kunnen halen, ... Allemaal redenen waarom dit een overduidelijk strafschop was, maar 5 wilde spelers van Genk die scheidsrechter Smet aanklampten, waren nodig om de hoofdscheidsrechter toch te overtuigen om de beelden eens te gaan bekijken.

Met 22 wenende acteurs

Ondertussen waren er minstens evenveel Kortrijkse kerels bezig met hun eigen theaterstukje op te voeren. Het handspel zou onvrijwillig geweest zijn volgens de West-Vlaamse speler en de verdediger zou zijn armen tijdens de bewuste fase tegen zijn lichaam gehouden hebben. Dit eerste argument is in het hedendaagse voetbal ongeldig, want zelfs per ongeluk kun je voordeel halen uit het handspel. Het tweede argument daarentegen was gewoon een grove leugen.

Je zou dan denken dat een beslissing na het raadplegen van de beelden het einde zou zijn van de discussie. Helaas was dit niet het geval en scheidsrechter Smet werd verder belaagd door een groepje spelers, terwijl een andere speler in het tumult de penaltystip nog vlug even onklaar ging maken met zijn studs. Of dit uiteindelijk de reden was waarom Karelis het leer niet tegen de netten kreeg getrapt, zullen we nooit weten. Kortrijk kreeg dus op het einde wat het op basis van het balbezit en aantal kansen niet verdiende: een punt.

En een trainer die de strop rond zijn nek strakker voelt worden

Je zou dan bijna denken dat coach in nood, Yannis Anastasiou, dolgelukkig was met een punt, maar zijn grootste aandachtspunt was toch weer het falen van de scheidsrechter. Over het feit dat zijn ploeg verdiend in de kelder van de rangschikking staat en gisteren eigenlijk 65 minuten lang met 10 spelers op het veld had moeten staan, had hij het liever niet. De gemakkelijkste oplossing is dan steeds weer om een andere gemeenschappelijke vijand te zoeken. En dat is de scheidsrechter maar al te vaak.

Maar er was ook een Brugs schouwspel

Ook in Brugge, was het de videoref die een belangrijke rol speelde. Keeper Pirard maakte duidelijk contact met Vormer binnen het strafschopgebied, die na zijn slechte controle wel heel gemakkelijk de grond opzocht. Zelfs medespeler Dion Cools had het manoeuvre doorzien en claimde wel zeer enthousiast een hoekschop, omdat de doelman, naast de benen van Vormer, eerst de bal had geraakt. Tot mijn verbazing, wees scheidsrechter Van Driessche meteen naar de penaltystip.

Ondanks mijn zware voorkeur blauw-zwart, was ik er van overtuigd dat de scheidsrechter na het bekijken van de beelden zijn fout zou inzien en FCB een hoekschop zou toewijzen. Na lang twijfelen besliste Van Driessche dit toch maar niet te doen. De bal ging op de stip, Vossen hield het hoofd koel en de wedstrijd was gespeeld. Na 90 minuten kon je de overwinning van Brugge dan wel verdiend noemen, maar tot voor de strafschop maakte Sint-Truiden wel aanspraak op meer.

Zijn de scheidsrechters altijd de slechteriken?

Hoe je het ook draait of keert, de voorbeelden uit de afgelopen zes paragrafen bevatten een pijnlijke lijst met fouten die in amper 2 wedstrijden gemaakt werden, door een team van minstens 10 professionele scheidsrechters. Ik blijf echter (naïef?) geloven dat scheidsrechters elke wedstrijd weer naar hun beste vermogen en in alle eerlijkheid het veld betreden. Waar ik dan weer elke week minder in geloof, is de eerlijkheid van de spelers op het veld.

Bij elk fysiek contact lijkt er een moord gepleegd, maar ook bij de meest gemene overtredingen, staat er steeds een team het onschuld van de dader luidkeels te verdedigen. Voor scheidsrechters wordt het dus aartsmoeilijk om echt overtredingen nog te onderscheiden van de toneelstukjes. Een scheids wordt geen seconde tijd gegund om een beslissing te nemen en zelfs als hij dan al eens een beslissing neemt, dan zal er altijd 50% van de omstaanders het er niet mee eens zijn met zijn beslissing.

Een sport voor mannen, gespeeld door baby's

Dit kinderachtige gedrag lijkt maar geen einde te kennen. Tijdens elk groot toernooi worden er maatregelen getroffen om de fair play te bevorderen en de scheidsrechters beter te beschermen. Na de zomerstop volgend op dit toernooi zijn we dit met zijn allen weer vergeten en accepteren we het graag dat spelers ballen wegtrappen na fluitsignalen en aanvaarden we dat het omsingelingen van een scheidsrechter gewoon bij het voetbal van 2017 te hoort.

Maar wat is de beste manier om kinderachtig gedrag weg te werken? Juist ja, straffen! Geef elk team bij aanvang van de wedstrijd het recht op 2 ingrepen van de videoref. Als een team het collectief nodig vindt om een scheidsrechter te bestormen, dan mag deze meteen overgaan tot het bekijken van de beelden. Heeft een team gelijk, dan behouden zij het recht om nog tweemaal de videoref te raadplegen. Heeft een team ongelijk, dan blijft er slechts één beurt meer over voor de rest van de wedstrijd. Op deze manier kunnen teams slechts 2 keer een scheids onterecht onder druk zetten en zal het eindeloos contesteren van scheidsrechterlijke beslissingen hopelijk eindelijk stoppen.

Maar er is ook transparantie nodig

Uiteraard is het soms moeilijk voor spelers en supporters om hun kalmte te bewaren omdat je in het heetst van de strijd vaak niet alles even correct kan zien. Maar wat houdt er ons tegen om de grote schermen in de stadions te gebruiken om te beelden te tonen die ook de scheidsrechter krijgt te zien? Ik zou zelfs een stap verder gaan en ook de communicatie tussen de scheidsrechters op dat moment laten horen aan alle aanwezigen, zoals in het rugby ook wel eens gebeurt.

Op deze manier zullen speler misschien ook minder geneigd zijn om van achter hun handjes zaken naar scheidsrechters te schreeuwen. Als je op zo'n moment helder genoeg bent om je zorgen te maken over camera's en liplezers, dan ben je zeker helder genoeg om twee keer na te denken over welke onzin je te zeggen hebt.

Of toch maar gewoon afvoeren?

Uiteraard zijn er aan deze oplossing ook nadelen. Teams kunnen op het einde van de wedstrijd tijd beginnen winnen door onterecht de ingreep van de videoref aan te vragen. Dit kan echter gemakkelijk gecounterd worden door de klok tijdens het bekijken van de beelden stil te zetten of het beslissingsgebied van de videoref te beperken tot enkel essentiële beslissingen (buitenspel bij een doelkans, rode kaarten, penalty's, ...). Jammer genoeg zouden dit alweer extra regeltjes zijn om te voorkomen dat spelers de regels van de fair play wederom met de voeten treden.

Ik blijf er dus 100% van overtuigd dat de scheidsrechter of het gebruik van videobeelden niet dè grote problemen zijn van het hedendaagse voetbal. Neen, onsportief gedrag gaat zelfs al tientallen jaren mee, maar is door de betere kwaliteit van de beelden nu gewoon veel duidelijker. Iedereen herinnert zich het legendarisch moment waarop Maradona zich tot hand van God kroonde. Wel, met een oplettende videoref was dit doelpunt nooit gevallen en was Engeland misschien de winnaar van het WK van 1986. Het wordt gewoon tijd dat fair play meer wordt dan een patch op de mouw van elke speler, maar een waarde die de voetbalsport weer mooi kan maken voor de neutrale toeschouwer. Als dit niet mogelijk is, dan mogen ze voor mij het voetbal alvast afvoeren.